Inderdaad, buitenbeentje. Althans, zo kan het geframed worden. Want ik geniet enorm van mijn rol als Findom Meesteres. Maar, zoals alle sekswerkers, er rust een taboe op. Zo zal dit ook zijn voor veel slaafjes of mensen die hun onderdanigheid ontdekken. En dat wordt vaak niet onder stoelen of banken geschoven.
Onlangs ontving ik dit appje …
“De enige plek voor een graftak als jij is op een begraafplaats. Ga verder met je zieke leven en het verkloten van andermans leven en je hondjes. Je bent een smerig walgelijk kots wijf”
Ik moest een beetje lachen eigenlijk. Mijn huid is inmiddels aardig dik, dus ik kan wat hebben. Maar dit komt van iemand in mijn nabije bloedkring. Wat bijzonder is; de veroordeling is gekomen zónder ook maar 1 keer met mij er over gesproken te hebben. Er is nooit 1 vraag gesteld. Terwijl alle mensen die wél vragen gesteld hebben, een heel ander beeld hebben gekregen bij “wat ik doe”.
Je moet elkaar in een relatie niet beperken maar versterken
En zo is het ook voor slaafjes. Vaak heb ik wel gesprekken met ze er over. De veroordeling is zo groot. Wanneer ze een partner hebben praat ik ook over het feit waarom ze het wel of niet kunnen vertellen aan hun partner. Gelukkig hoor ik, de laatste tijd vooral, dat het delen van onderdanige gevoelens steeds beter gaat en geaccepteerd wordt.
Vorig weekend keek ik het programma terug van Raven, Nachtdieren. Er was een interview op een homo ontmoetingsplaats. De man, zonder enige vorm van schaamte (maakte hem zó mooi!), vertelde dat hij thuis ook een man had zitten met draadjesvlees en spruiten. Maar die liet zijn man vrij om hier naartoe te gaan. Helaas moest het op een plek als deze, juist vanwege het stigma. Maar ik vond het zo krachtig! Dát is elkaar laten leven. Je moet elkaar in een relatie niet beperken maar versterken!
Helaas rust er een groot taboe. Terwijl ik echt de meest mooie en pure mensen ontmoet. Mannen met een verlossende glinstering in hun ogen, omdat ze juist naar de onderdanigheid zo verlangen.
“Wij” zijn geen slechte mensen. Wij zijn mensen. Het stigma moet er af. Gelukkig gaat dat steeds beter. Het maandblad Linda publiceert er volgende maand (februari 2022) ook een groot artikel over, waar ik onderdeel van ben. Ik hoop dat alles kan bijdragen om deze prachtige wereld niet zo hard te veroordelen. Al weet ik ook wel: haters will be haters.
Wij halen alles uit het leven wat er te genieten valt!
Deze week ben ik een aantal dagen op vakantie in regio Zwolle. Ik heb ook zeker een aantal ontmoetingen gepland. Buiten, coronaproof en op afstand. Ik hoop weer nieuwe mensen te leren kennen die hun onderdanige gevoelens voeden om zo gelukkiger door het leven te gaan!
Want wij zijn geen buitenbeentjes. Wij versterken in plaats van beperken. Wij halen alles uit het leven wat er te genieten valt!
Eerdere columns van Queen Jazz bij ons | hier haar eigen site
