Of: waarom het kind van Gaia een zoon was…
Je staat gebonden aan een Andreaskruis, met je rug naar de ruimte. Je draagt een hoofdkap met gesloten ooggaten, je mond is gegagd en Zij heeft watten in je oren gestopt voordat ze de kap omdeed. Het enige dat je hoort, gedempt en van binnenuit via de klankkast dat je nietige lichaam is geworden, je eigen ademhaling en van heel ver het klikken van haar hakken rondom je.
Je voelt dat Zij in je arm knijpt. Opletten nu, de Meesteres maakt je iets duidelijk! Dan begint Ze te tikken met haar vingers op je rug. Het duurt even voordat je doorhebt dat Ze je vertelt wat je te wachten staat. En hoeveel. Was ze nou al bij tien? Het tikken gaat door en je telt mee. Eindeloos lijkt het, twintig, veertig, zestig, tel je al met haar mee, 75… Negenentachtig, daar stopt Ze. Waarom dat getal?? De hoofdkap gaat af en Ze haalt de watten uit je horen.
“Voor elke dag één”, zegt ze zachtjes in je oor.
Bam!
Je realiseert je in één klap wat ze daarmee bedoelt. Tijdens de kennismaking heb je je laten ontvallen dat je dit jaar nog geen enkele sessie hebt ondergaan. Dat je dat hebt weggestopt. Dat je je geaardheid hebt willen vergeten. Dat je even dacht dat het zou lukken, maar dat je het in de aanloop tot vandaag eenvoudigweg niet meer uithield.
Vandaag, Goede Vrijdag, de martel- en sterfdag van Jezus, de 89e dag van het jaar 2024.
De Meesteres zet klassieke muziek op en gebiedt zacht maar zeker: “Tel mee.”
De verlossende pijn trekt keer op keer bij elke slag door je lijf. Als je versmoord “33” telt, en het kwijl al door de gaten van je gag stroomt, realiseer je je diep vanuit je jeugd waar die muziek over gaat. Nog 56 slagen. Een duistere wolk aan kennis komt in je op, duidelijker bij elke slag. Tranen van pijn en verlossing ontsnappen onder je hoofdkap, terwijl je dapper blijft meetellen. De muziek staat op replay, maar je vergeet hoe vaak je het al hebt gehoord. Je telt alleen maar en je voelt alleen maar, terwijl je langzaam wordt opgenomen in het duister.
Alleen mannen kunnen lijden, alleen mannen mogen lijden…
